Songs

London Bridge

Twinkle

Bla Bla Black Sheep

The wheel on the bus

Finger Family

If you are happy

Story telling

Kitty wants a box by Carol Moore - A short illustrated story

This box is too big.

This box is too tall.

This box is too short.

This box is too small.

This box is too wide.

This box is perfect inside.




_________________________^^____________________________________


Buzzy Bee's Picnic by Carol Moore





Buzzy Bee never cuts in line.





Teamwork is good.





That's too much work.

This is delicious. You can't beat fast food.

 

Rescued again.

_______________^^______________

Lion On The Loose!...!... by By Paro Anand

Once it started raining, it just wouldn’t stop. The sky wept great tears in an endless stream until the clouds had entered everyone’s hearts and made them feel as grey and weepy as the weather. But still it rained on and on.

Everyone stayed at home, gloomy and bored. "I wish we could DO something," moaned Geeti, "Nothing exciting ever happens to us" said Vikki.

Mummy wouldn’t let them go out but she tried to cheer them up by baking a cake. The children helped too. The cake was yummy and they ate it hot. The rest they covered and left on the table.

"I wonder what the animals and birds do?" asked Geeti thoughtfully.

"They must be cooped in their cages."

"No, silly, I mean the wild ones. The tigers in the jungles, the birds on trees, what do they do in all this rain?"

"At least they’re free. Think of the animals in the zoo. How awful for them."

And it was true. The animals in the zoo were worried and irritable. The wetness was terrible for the creatures big and small.

The more it rained, the more everything filled up with water. The moat around the lion’s enclosure filled up too. The lion watched. He was an old fellow, who had never been out of the enclosure. He had never seen anything like this before., As the water lapped the sides of the moat temptingly, the old fellow decided to make a go for it. He sniffed here, and he sniffed there. He put one paw delicately into the water and then, with one big breath, he jumped right in.

At first he sank. Then he panicked. He thought, for one awful moment that he was going to die. But he didn’t. His mighty head popped up and he paddled along until he could feel the wall just under his chin. Putting his big paws onto the wall, he heaved himself up. And then he was out. Out and free. Free to walk around the world, just as he had seen hundreds of people do. Now he, the mighty raja was going to have the adventure of a lifetime.

No one saw him for it was night and all the zoo keepers were fast asleep. Lion walked out, king of everything he saw. Softly, softly, he crept on padded feet to the enclosure next to him. He grinned in at the bear who woke up with a start.

He looked in at all the cages and thought how wonderful it was to be free.. Then he had an idea. He was going to be really free. What was the point of freedom if he was still within the four walls of the zoo? So, asking the way at every cage he passed, Lion reached the main gate.

He could smell a human. He carefully peered into the ticket booth. Sure enouch, the guard sat there. Lion was a clever old fellow and knew that the guard wouldn’t let him just walk out. So he waited and watched. The guard didn’t move. He snored gently. When lion was sure that the man was fast asleep, he padded his way past him gently.

"Hmmm – humph…" said a guard in his sleep. Lion almost roared in fright. But he didn’t, he waited quietly until he was sure that all was safe. And then he was FREE! Really free, for the very first time in his life.

He walked around, looking with wonder at the big, black, wet roads. He stared up at the high buildings and he sniffed at people huddled up, asleep in the driest corners they could find. One little child peeped out of his thin blanket and saw him. "Papa," he whispered, "there’s a lion on the loose!" "Yes. Yes," said his Papa sleepily, "he’ll go away, now get back to sleep."

And lion went on. This was the longest walk that he’d ever had. He was in the bazaar now. But, of course, everyone was fast asleep. He peered into shop windows, fascinated by the glittering things that shone there.

He walked on and on. On and on. Until he was one very wet, hungry and tired lion. He now suddenly caught the smell of freshly baked cake. He’d never smelled anything so invitingly warm or warmly inviting. Sniff! Sniff! Sniff! He found the window to Geeti and Vikki’s room open. Quickly, quietly, he jumped right in. He saw the children asleep in their soft, warm beds. And he felt like getting in with them. But first to find out where that delicious smell was coming from. Sniff! Sniff! Sniff!

Of course, with his sharp lion’s nose, he found the cake. And with his sharp lion’s teeth, he quickly gulped it down. It was delicious. Not like the smelly raw meat he got.

And now, to bed. Slipping back into the children’s room, lion tried to get into Vikki’s bed.

But it was too small for one big lion. So, he crawled under the bed and found it wonderfully cosy and just right for one big lion. Soon he was fast asleep.

Next morning, mummy woke up to find the cake missing.

"Did you eat the cake?"

"No mummy."

"Then who could it have been?"

"It must have been the lion!" said Geeti.

"What lion? Geeti, don’t be silly."

"She’s not being silly" said Vikki.

"There’s a lion under our bed!"

"What?" shouted mummy as loudly as she could. And she rushed right away to look for the lion under her children’s bed.

She looked, but there was no lion there. "Oh children," she said crossly, "You gave me a fright. Of course there’s no lion there."

"But there was mummy," protested the children. "Look, there are lion paw prints on the carpet."

"And a big wet patch on our beds."

"And lion hair on my sheet!"

Mummy had to believe them then, but try as they might, they couldn’t find the lion any more. And do you know why? The lion had a good snooze and decided to get back to his cage before there was any fuss. So he had slipped away at dawn and no one saw him going. He slipped past the guard who still lay asleep and swam back into his cage. What an adventure it had been! But he was glad to be home.

As soon as the rain stopped, Geeti and Vikki went to the zoo. They stood outside the lion’s enclosure and whispered to each other. I’m sure that our lion recognized them too, and let out a big rumbling ROAR of a thank you to his little friends.

________________________________^^_____________________________________________

Limits of the Mind By Nitya

Ekalavya was a little boy, born in a poor family, many many years ago. His people lived a little away from Hastinapura, the capital of the Kuru kings. They used to clean other people's dirt for a profession.

And for this reason they were shunned by society. Ekalavya and other kids of his group knew they too had to follow their parents' professions. 

Their parents often told them, "You are not meant to go to school. What use is school for carrying garbage which is your only job?" 

"Don't go near those people; they are high born, we are low born." 

Ekalavya didn't understand. 

"Why, but why?" he asked his mother. She replied "God set these limits." 

"God! Why would God want nice things for them and dirty things for us? Hasn't God made all of us?" Ekalavya asked. 

She sighed, "Darling I don't know, but there are bounds we cannot cross, this is God's rule." 

Ekalavya became quiet. From that day the only important thing for him was to understand the meaning of "limit". 

You know, kids (and grown ups) are sometimes cruel. One day Ekalavya and his friends trapped a little ant and were watching it try to escape. The ant tried and tried till it found a little opening at the edge of the trap and escaped. 

Other children moved to trap it again but Ekalavya stopped them shouting, "The brave ant has broken the bounds. Limits are meant to be broken. I am free, free". 

One day, Ekalavya saw beautiful chariots come into the forest near his village. He saw boys of his age get out of the chariot one by one. What lovely clothes they wore! 

Last, an old man with snowy white hair and spotless white clothes came out looking stern and calm. The boys seemed a little scared of the old man but with one dusky handsome boy, the old man's behaviour was different, he smiled and patted this boy on the head. 

Teaching a Lesson! By Brishti Bandyopadhyay

"It's my turn tomorrow," mumbled Raghu to himself as he climbed the stairs of his school building, very slowly as if he were sleep-walking. He had been dreading this day ever since Pal declared his grand class prodigy scheme, two months ago. 

Pal was the much feared History teacher."It has been said that genius is 99 per cent perspiration and one per cent inspiration," he had said in his usual pompous manner. "I suggest we test this theory. Beginning next week, we shall have one student present a chapter of this book (he dangled the History book like the Sword of Damocles), as if he were the teacher." 

The teacher had announced that each student would be given a week to prepare for class. He even invited the boys to "chew my brains during this process if he so wants". Saying this, Pal had grinned, while the class gave an involuntary shudder - it would take a very brave man to seek out Pal's company outside the classroom. 

"Twenty-four chapters for twenty-four of you - that's neat arithmetic. And, at the end of the term, we will have a poll to see who is adjudged the best teacher of all. That boy shall be the Class Prodigy. I shall personally recommend the golden star for him," Pal droned in his usual style. 

And so it started. Week after week, Raghu saw the best and the brightest of his classmates being reduced to quivering jellies during their teaching sessions, under Pal's merciless sarcasm. The weeklong preparation might never have been, for each student found that he could never do it right. 

And now it was Raghu's turn. Worse, he had done virtuallynothing to prepare the chapter on the French Revolution that had come his way. His mind was a complete blank. 

He had tried, of course. For a week now it had become a routine for him to sit with his History textbook open at the page where the chapter on the French Revolution began. And somehow, he did nothing but stare at the sketch of Marie Antoniette, Queen of France in the late 18th century when the Revolution broke out. Marie Antoniette, with her hair cut in a pageboy style, just before she was executed. 

Raghu felt very close to her for some reason. Actually, the reason had a face - that of Pal's. 

And then there was only one day left for his ordeal. Deep down Raghu knew that even if he stayed up the whole night and studied, he would still be a sitting duck for Pal's snide comments the following day. 

Sometimes, though, he felt that Pal couldn't help himself, as if something, some inner force egged him on to be nasty. 

The day passed by in a haze. Raghu's classmates observed his unusually quiet self. Unlike other days, no one tried to snap him out of it or snigger. 

A Town Called Boring By Chitra Padmanabhan

Once upon a time in India,there was a town called Boring. It was by the side of Dull Lake. The people of Boring never smiled; they did not know how to -- Whether it was grownups or children.

All the children ever did was study. They studied in school all day. On returning home they got busy with homework and with revision for class tests in school. No one played any games -- there were no playgrounds in the town.

It was a strange town. The children were never happy to meet each other. Sometimes they would try to avoid each other's eyes. Or they would try to pretend that they had not studied much for tests. That was not all. They also lied to each other about which chapters were important for the coming test. All that the children wanted was marks, marks and more marks.

What a town Boring was! No one knew how to smile let alone giggle or laugh or crack a joke. Life was really dull and boring.

One day the town had a visitor. Ekta's grandmother had come visiting. It was her first time in Boring. She had silvery hair and a smile that stretched from ear to ear. Even her eyes smiled. The people of Boring found her very odd.

At the end of her first day in Boring Grandma understood that something was terribly wrong with the townspeople -- even her own family. When she smiled and nodded, people moved away with alarm. When Grandma told Ekta with a smile that she had made mouthwatering gajar ka halwa for her granddaughter, what did Ekta do? She said: "The history teacher cut three marks in the test. God knows how many marks she has cut over the years. By now she must have a treasure chest full of marks. I wonder what she will do with all those marks? Maybe I should steal her trunk some day. I will be a very rich girl indeed". She did not touch the gajar ka halwa.

Grandma was amazed. How could anyone talk about marks all the time? But she heard this nonsense day after day not only from Ekta but from every other boy and girl -- and as if that was not bad enough,from the parents as well!

If anything the parents were worse.They were always pushing their children to get more marks so that they could get ahead of others. Just as people go to temples to pray, the parents of Boring went to a shop called The Marks Bazaar. The shop sold a special type of pen with which one could write secret messages. The parents would buy these pens for their children who would then scribble answers on their thighs, ankles and elbows during exams. It was called preparation for exams.

The parents did not know that the shopkeeper also secretly sold infra-red detectors that could catch any secret message on any surface. The children ended up getting caught by teachers and so the parents were forced to return to The Marks Bazaar to buy better 'secret messengers', as they were called.

Grandma was shocked to see all this. "I must do something so that the people of Boring learn to be happy," she thought to herself. It was time to use her secret weapon!

This secret weapon had changed Grandma's life in childhood. As a young girl she always complained about everything and anything. She thought her parents would give her more things to try and make her happy. Then one day Grandma's cousin sister Haasya decided to change things. She came up from behind and tickled Grandma hard. Without her knowing it Grandma squealed and giggled. "Ah, so you can giggle like other children," said her cousin. When Grandma laughed she felt very happy. Grandma's parents named Haasya the 'Goddess of Laughter".

Haasya was such an expert at tickling that people could not but laugh. She knew more jokes than there were stars in the sky. Good jokes, funny jokes, that made people laugh with each other. Once they laughed together they felt warm towards each other. They made friends for life.

B- Slim Model

B-SLIM: Bilash's Success-Guided Language Instructional Model

We talk so much about self directed learning and have structured policies and proposed practices around the assumption that all learners are equally self-directed.  However, practitioners know that not all learners are equally self-directed.  In fact, teachers also know from experience that some learners need to be taught to be self-directed.  By being based on students’ ‘feelings of success’ in learning a second language (SL), B-SLIM (Bilash's Success-guided Language Instruction Model) incorporates enough scaffolding (structure and support) at each phase of a lesson or series of lessons for learners who are less self sufficient to succeed while simultaneously providing opportunities and direction for the more self-directed student to push forward.  For example, while a less self-directed student might need to follow a template several times before really ‘getting’ the structure of a form such as a brief event review (in order to be able to create one on his/her own as an OUTPUT or 'proving it' assignment), a more self-directed learner may only need to hear or see the model once and be able to replicate and creatively alter it!

What are the theoretical underpinnings of the B-SLIM model?

Cognitive Science (Piaget, Vygotsky, Gagne) (We organize knowledge of different types into schema through mental processes.  As learners who are active participants we require scaffolded instructional material that utilizes demonstrations, illustrative examples and corrective feedback to maximize memory retention.)

Constructivism (Bruner) (We construct our own understanding of the world by generating our own rules and mental models to make sense of our experiences.)

Developmentalism (Ryle, Schwitzgebel) (We learn concepts and dispositions in a gradual way frequently passing through periods of being "in between" genuine understanding and failure to understand.)

What are the goals of the B-SLIM model?

-         To develop self directed learners, especially in second languages

-         To ensure that every learner succeeds at each phase of the learning process by maximizing exposure to concepts through all learning styles/intelligences and encouraging intellectual/thinking growth in systematically developed steps

-         To help students develop all aspects of language by applying research findings from all areas of second language learning and acquisition (language awareness, pronunciation, vocabulary, grammar, situations- fluency-accuracy, culture and Culture, learning strategies, listening comprehension, speaking, writing, reading, forms, skills, content, motivation-attitude)

-         To ensure that learners can transfer what they have learned in one familiar context to new contexts.

-         To learn language and to learn through language.

-         To identify success in learning in concrete provable terms (assessment for learning and assessment of learning).

What are the characteristics of the B-SLIM model?

1.     linear

2.     hierarchical

3.     recursive

4.     success-driven

It is linear in that each phase of B-SLIM is designed along a continuum and activities at the beginning of the phase are simpler (less cognitively demanding) than those at the end.  For example, activities at the beginning of the ‘getting it’ phase are more structured and focused than those at the end of the ‘getting it’ phase. The same is true about ‘using it’ activities.

Similarly, each type of input or 'giving it' can be placed along a continuum so that L2 learners have specific goals at beginner, intermediate and advanced stages.  For example, being able to “speak” for a beginner may mean saying isolated words or short sentences with long pauses between them while speaking for an intermediate learner may be described as the ability to express simple and complex sentences in dialogue about familiar topics without pauses and with minimal errors.

It is hierarchical in that each phase is more difficult than its predecessor (it calls upon more cognitive resources than previous phases).  Furthermore, with the progression through each phase the teacher’s roles change and the class time should involve more and more time for students to produce or create in the L2.  However, just as one who is going up a set of stairs between the second and third floor cannot say precisely which floor they are on when they are going up those stairs, some activities may appear to belong to both the previous and next phases at the same time, being advanced versions of one phase and simpler versions of another.

As a recursive model, the teacher can introduce an activity at ANY phase of the model and recognize whether the activity is appropriate for the student(s) or not; if it is too difficult teachers can clearly see what supports students need in order to progress through the phase and beyond and provide them.  If the task is not sufficiently challenging more advanced activities can be foreseen and provided.  Furthermore, the B-SLIM fully acknowledge that sometimes learners think they understand something but only when they begin to use or apply it do they recognize that their understanding is not totally clear.  Thus arises an opportunity for student questions, which is an opportunity for the student to take initiative to be a self-directed learner.  It also recognizes that some learners can mentally process information so rapidly that they can appear to ‘skip’ the ‘getting it’ phase (or that they may make hierarchical leaps through acquisition of some vocabulary, grammar or cultural features).

Lastly, the B-SLIM model has at its core, the goal of making learners feel successful.  The model is success-driven in that it provides the necessary structure and support for students to feel successful at all stages of the learning process.  For example, in order to student success with oral language during the ‘getting it’ or ‘using it’ stages, teachers may want to provide visual supports, which will allow students to produce more than what they may be able to produce without this added support. By facilitating learner success through B-SLIM, teachers are able to increase positive feelings and attitudes in students which in turn increases student motivation and investment in the language.

การสอน B-SLIM MODEL

วิธีสอนแบบ  B-SLIM เป็นรูปแบบหนึ่งของการสอนภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองเพื่อมุ่งเน้นการสื่อสารโดยอาศัยหลักการและแนวคิดทฤษฎีพัฒนาการเชาวน์ปัญญาของพีอาเจต์(Piaget)  ทฤษฎีพัฒนาการเชาวน์ปัญญาของวิก็อทสกี้ (Vygotsky)  และทฤษฎี     การเรียนรู้โดยการค้นพบของบรูนเนอร์ (Discovery Aproach) ซึ่ง Olenka  Bilash           เป็นผู้ออกแบบวิธีการสอน (B-Slim Overview.)

     แนวคิดเกี่ยวกับการสอนภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร (Communicative  Language  Teaching)  จุดมุ่งหมายของวิธีสอนภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารมุ่งให้ผู้เรียนใช้ภาษาที่เรียนในการสื่อสารทำความเข้าใจระหว่างกัน  และคนส่วนใหญ่มีความเชื่อว่า  ถ้าผู้เรียนมีความรู้เกี่ยวกับโครงสร้างทางภาษาและคำศัพท์แล้วจะสามารถใช้ภาษาเพื่อการสื่อสารได้ แต่ข้อเท็จจริงแล้วพบว่าถึงแม้ผู้เรียนจะเรียนรู้โครงสร้างของภาษาต่างประเทศมาแล้วเป็นอย่างดีก็ยังไม่สามารถพูดคุยหรือสื่อสารกับชาวต่างประเทศ  หรือจะใช้ได้บ้างก็จะใช้ภาษาในลักษณะที่เจ้าของภาษาไม่ใช้กัน  แม้จะเป็นภาษาที่ถูกต้องตามหลักไวยากรณ์  ด้วยเหตุนี้  นักภาษาศาสตร์และผู้ที่เกี่ยวข้องกับการเรียนการสอนภาษาต่างประเทศจึงได้พัฒนาแนวคิดเกี่ยวกับการสอนภาษาต่างประเทศเพื่อการสื่อสารขึ้น

     สุมิตรา  อังวัฒนกุล  (2540  :  17–21)  กล่าวถึงการสอนภาษาเพื่อการสื่อสาร

ว่าการสอนภาษาเพื่อการสื่อสารเป็นแนวคิดที่เกิดจากความตระหนักถึงความจริงที่ว่าความรู้ ความสามารถทางด้านศัพท์  ไวยากรณ์  และโครงสร้างทางภาษาเพียงอย่างเดียว  ไม่สามารถช่วยให้ผู้เรียนใช้ภาษาที่เรียนได้อย่างมีประสิทธิภาพและเหมาะสมในการสื่อสารกับผู้อื่น     การใช้ภาษาเพื่อการสื่อสาร  เป็นการใช้ภาษาระหว่างผู้รับสารและผู้ส่งสาร  ปัจจุบันเป็นที่ยอมรับว่าวิธีสอนที่ทำให้ผู้เรียนสามารถนำภาษาไปใช้ในการสื่อสารได้จริง  (Actual  Communication)  ได้แก่  วิธีการสอนตามแนวการสอนภาษาเพื่อการสื่อสาร(The  Communicative  Approach)  เนื่องจากจุดมุ่งหมายหลักของวิธีการสอนดังกล่าวเน้นความสามารถในการสื่อสาร  (Communicative  Competence)  ของผู้เรียน    

ขั้นตอนการสอนแบบ B-SLIM

     ธูปทอง  กว้างสวาสดิ์  (2544  :  24-30)  ได้สรุปไว้ว่ากิจกรรมการเรียนการสอนตามแนวสื่อสารมีกิจกรรมที่หลากหลาย  แต่กิจกรรมหนึ่งที่น่าสนใจ  คือการสอนภาษาที่สองของ  บิลาช  Bilash’s Second Language Instructional Model  หรือ  B-SLIM Model. ประกอบไปด้วย 5  ส่วน ดังนี้

    1.  ขั้นวางแผนและการเตรียม (Planning and Preparation) ขั้นนี้ครูจะเลือก

กิจกรรมและเนื้อหาให้สอดคล้องกับจุดมุ่งหมายของหลักสูตรและความสนใจของผู้เรียน  นอกจากนั้นครูต้องจัดเตรียมสื่อและอุปกรณ์ ที่จำเป็นเพื่อช่วยให้ผู้เรียนเกิดการเรียนรู้  สื่อต้องน่าสนใจและสอดคล้องกับเนื้อหา  และควรเป็นสื่อที่เป็นของจริง

   2.  ขั้นทำความเข้าใจตัวป้อนหรือข้อความรู้ใหม่ (Comprehensible Input) 

ขั้นนี้ครูต้องอธิบายความรู้ใหม่  ข้อมูลหรือตัวป้อนใหม่  โดยตั้งอยู่บนฐานความรู้เดิมของผู้เรียน  ครูสามารถให้ตัวป้อนเหล่านี้ ในการที่นักเรียนจะเข้าใจหรือเกิดการเรียนรู้  โดยการขยายความ  อธิบายเพิ่มเติม บิลาช  ได้จำแนกตัวป้อนด้านความรู้ออกเป็น 9  ชนิดดังนี้

       2.1 การรับรู้ภาษา (Language Awareness)   บิลาชและทูลาซิวิคซ์   กล่าวถึงการรับรู้ทางภาษาว่า การรับรู้ภาษาเกี่ยวข้องกับเรื่องต่อไปนี้

                                 -  ทักษะทางภาษา

                                    -  ทัศนคติ

                                    -  การเรียนรู้และการใช้ภาษา

 สิ่งเหล่านี้ผู้สอนต้องบูรณาการเข้าในกิจกรรมการเรียนการสอน  และสอนแบบผู้เรียนเป็นศูนย์กลางและขึ้นอยู่กับความพร้อมของผู้เรียน

       2.2 การออกเสียง (Pronunciation)   เป็นส่วนสำคัญของการพูด และเป็นทักษะที่ยากสำหรับผู้เรียนภาษาต่างประเทศก่อนที่ผู้เรียนจะสามารถพูดได้เป็นประโยค      เขาต้องออกเสียงคำได้ก่อน การออกเสียงควรเน้นความคล่องและจังหวะ การขึ้นเสียงสูงต่ำ ตามบริบทและสถานการณ์

       2.3  ศัพท์  (Vocabulary)   สามารถแยกออกเป็น 2 ชนิด  คือ Active Vocabulary หมายถึง  คำศัพท์ที่ผู้เรียนเข้าใจความหมายออกเสียงได้ถูกต้องและใช้การพูดและเขียนได้ Passive  Vocabulary  หมายถึง  คำศัพท์ที่ผู้เรียนรู้ความหมายและเข้าใจเมื่อพบคำนั้น ในรูปประโยคหรือข้อความ  แต่ไม่สามารถใช้พูดและเขียนได้  คำศัพท์ในการสอนแต่ละครั้งต้องไม่มากหรือน้อยเกินไป และต้องสอนจากศัพท์ที่ใกล้ตัว  หรือคำศัพท์เพื่อการดำรงชีวิต  (Survival Vocabulary)   หมายถึง  ศัพท์ที่ผู้เรียนใช้สื่อสารในชีวิตประจำวัน  เช่น ศัพท์เกี่ยวกับ  สัตว์  คำถาม  คำทักทาย

        2.4 ไวยากรณ์ (Grammar) การสอนหลักไวยากรณ์ในปัจจุบันมีแนวโน้มจะยึดหลักการสอนตามแนวสื่อสาร สามารถสอนได้ 2 วิธี คือ

          2.4.1 การสอนแบบอุปนัย คือ การสอนโดยใช้กิจกรรมต่างๆ ขึ้นมาก่อนแล้วครูและนักเรียนช่วยกันสรุปกฎเกณฑ์

           2.4.2 การสอนแบบนิรนัย คือ การสอนที่เริ่มจากกฎเกณฑ์ แล้วจึงฝึกการใช้กฎเกณฑ์ โดยใช้กิจกรรมต่างๆ หรือให้ทำแบบฝึกหัดเพื่อให้สนองวิธีการเรียนรู้ของนักเรียน ครูต้องให้ตัวอย่างเพียงพอ และสาธิตการใช้จนผู้เรียนรู้และผู้สอนต้องแม่นกฎเกณฑ์ก่อนที่จะสอนนักเรียน

        2.5 สถานการณ์และความคล่องแคล่ว (Situation/Fluency)   การเรียนรู้ภาษาที่สอง (Second Language-SL) และภาษาต่างประเทศ (Foreign Language FL)   หมายถึง การพัฒนาความสามารถในการใช้ภาษาได้หลากหลายตามบริบทและสถานการณ์ได้อย่างคล่องแคล่ว

        2.6  วัฒนธรรม  (Culture)   วัฒนธรรมสามารถแบ่งเป็น  2   ส่วน  คือ  ซีใหญ่  (Big “C”)  หมายถึง  ประวัติศาสตร์  ภูมิศาสตร์ วรรณคดี ศิลปะดนตรี ซีเล็ก  (Small c)   หมายถึง ขนบธรรมเนียมประเพณี ลักษณะนิสัย  การแต่งกาย  อาหาร การใช้เวลาว่าง      การเรียนภาษาต่างประเทศ คือการเรียนวัฒนธรรมต่างประเทศ ซึ่งไม่สามารถแยกภาษาออกจากวัฒนธรรมได้ การสอนวัฒนธรรมครูควรสอนในรูปของกระบวนการพบปะสังสรรค์  มากกว่าที่จะบอกให้รู้ข้อเท็จจริงทางวัฒนธรรม ครูต้องจัดกิจกรรมเพื่อช่วยให้ผู้เรียนเข้าใจวัฒนธรรมของเจ้าของภาษา

        2.7  กลวิธีการเรียนรู้  (Learning  Strategy) กลวิธีการเรียนรู้ หมายถึง       การกระทำพฤติกรรม ขั้นตอน และเทคนิคเฉพาะในการเรียนภาษาที่สองและภาษาต่างประเทศ  เช่น  การหาผู้ช่วยในการฝึกการสนทนาเพื่อพัฒนาทักษะพูด  การใช้เทคนิคปรับปรุงปัญหาในการเรียนภาษาของตัวผู้เรียนเอง  ซึ่งมีวิธีการเรียนที่ต่างกัน กลวิธีการเรียนมีความสำคัญเพราะเป็นเครื่องมือสำหรับการใช้ภาษาในการปฏิสัมพันธ์  การจะเลือกเทคนิคที่มีความคล้ายคลึงกัน  และเลือกซ้ำบ่อยครั้งและจะใช้ภาษาในการสื่อสารได้ไม่ดีเท่าที่ควร  ดังนั้นครูจำเป็นต้องรู้และเข้าใจถึงกลวิธีที่หลากหลายและประสบผลสำเร็จ  ซึ่งจะส่งผลให้ผู้เรียน เรียนรู้ได้ด้วยตนเอง

       2.8  ทัศนคติ  (Attitude) เป็นองค์ประกอบที่บ่งบอกถึงความเชื่อว่าผู้เรียนมีทัศนคติที่แตกต่างต่อสิ่งต่อไปนี้  คือ  ภาษาเป้าหมาย  (Target Language)   ผู้พูดภาษาเป้าหมาย  (Target Language Speaker)  ค่านิยมสังคมทางการเรียนภาษาเป้าหมาย  ทัศนคติเหล่านี้มีผลต่อความสำเร็จทางการเรียนภาษาที่สอง   การมีทัศนคติด้านบวกต่อภาษาเป้าหมาย และวัฒนธรรมของภาษานั้นมีความสำคัญต่อผู้เรียน  เพราะทัศนคติบวกย่อมเป็นสิ่งเร้าให้ผู้เรียนอยากปฏิสัมพันธ์กับเจ้าของภาษา นอกจากนั้นทัศนคติด้านบวกยังส่งผลให้ผู้เรียนเลือกใช้กลวิธีการเรียนรู้ที่หลากหลาย   อันจะช่วยให้ผู้เรียนพัฒนาการเรียนรู้ด้านการฟัง  อ่าน  และเขียนได้อย่างรวดเร็ว  จะเห็นได้ว่าทัศนคติสำคัญมากในการเรียนภาษาที่สอง  ครูควรจำไว้เสมอว่าการแก้ไขทัศนคตินั้น ไม่สามารถทำได้ในเวลาอันสั้น ต้องใช้เวลาและเทคนิคที่หลากหลาย

       2.9 ทักษะ (Skill) หมายถึง ทักษะฟัง พูด อ่าน และเขียน และยังรวมไปถึงทักษะอื่นๆ เช่น ทักษะการแก้ปัญหา การค้นคว้าวิจัย การหาความรู้ด้วยตนเอง การเรียนร่วมกับผู้อื่น

              2.9.1  ทักษะการฟัง  (Listening)  ทักษะการฟังถือว่าเป็นทักษะแรกในการสื่อสาร  ถ้าฟังไม่รู้เรื่องก็จะไม่สามารถพูดโต้ตอบได้  ดังนั้นครูจำเป็นต้องออกแบบกิจกรรมเพื่อส่งเสริมทักษะฟัง  นูนัน และแลมป์  แนะนำว่า  สิ่งสำคัญที่ครูจำเป็นต้องรู้ก่อนที่จะเตรียมกิจกรรม คือ การสอนทักษะฟัง  ควรคำนึงถึงสถานการณ์หรือบริบท  กล่าวคือ  เลือกเนื้อหา  ครูควรออกแบบกิจกรรมฝึกการฟังที่หลากหลายและน่าสนใจ  เช่น  ครูให้นักเรียนฟังเทปแล้ววาดภาพ  เป็นต้น

              2.9.2  ทักษะการพูด  (Speaking) ในการออกแบบกิจกรรมเพื่อเสริมทักษะพูดครูต้องดูว่ากิจกรรมนั้นต้องเริ่มจากง่ายไปหายาก  โดยเริ่มจากกิจกรรมที่ครูควบคุมให้ความช่วยเหลือ พร้อมทั้งมีรูปแบบและตัวอย่างให้นักเรียน  กิจกรรมเหล่านี้  เรียกว่า  กิจกรรมภายใต้การควบคุม (Conversation)  เช่น ในช่วง Intake-Using It  ก่อนที่ครูจะให้นักเรียนฝึกสนทนาครูต้องมีแบบการสนทนา  (Conversation Matrix)  หรือ  Dialogue        ให้นักเรียนหลังจากนั้นจึงให้นักเรียนทำกิจกรรมที่ยากขึ้น  เช่น  บทบาทสมมุติ  การเลียนแบบการอภิปราย ในช่วง  Intake-Using It  การออกแบบกิจกรรมจากง่ายไปหายากเป็นการลดความวิตกกังวล (Anxiety)  ของผู้เรียน 

              2.9.3  ทักษะการอ่าน  (Reading) ก่อนที่จะลงมือปฏิบัติกิจกรรมที่เกี่ยวกับทักษะการอ่าน  ครูต้องจัดกิจกรรมก่อนการอ่าน  (Preceding  Activity)   เช่นการพูดคุยหรืออภิปราย  ประสบการณ์หรือเรื่องราวที่สัมพันธ์กับเรื่องที่จะอ่าน  หลังจากนั้นเป็นการแจ้งจุดประสงค์การอ่านว่า  หลังจากการอ่านแล้วนักเรียนต้องได้อะไรบ้าง  เช่น         ตอบคำถาม  อภิปรายกับเรื่องที่อ่าน  สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ  ครูต้องแนะนำคำศัพท์หรือโครงสร้างใหม่ก่อนที่จะให้นักเรียนทำกิจกรรม  กิจกรรมสำหรับพัฒนาทักษะการอ่านจัดได้ทั้งกิจกรรมเดี่ยว  คู่  กลุ่มทั้งชั้น  ขึ้นอยู่กับความยากง่ายของเนื้อหาที่อ่าน

             2.9.4  ทักษะการเขียน  (Writing) บิลาชย้ำว่า ทักษะการเขียนเป็นกุญแจดอกสำคัญที่จะทำให้ผู้เรียนประสบผลสำเร็จในการเรียนภาษาที่สอง การเรียนรู้การเขียนไม่ใช่ที่เกิดได้โดยธรรมชาติ  เหมือนการพูดสิ่งที่พูดบางครั้งผู้เรียนไม่สามารถเขียนได้  บิลาชได้ออกแบบการสอนเขียนเรียกว่า  แบบ   (Form)   เทคนิค “แบบ”  นี้  บิลาชออกแบบจากง่ายไปหายากเพื่อลดสิ่งที่เป็นอุปสรรคในการเรียนรู้  (Affective  Filter)   ซึ่งได้แก่  เจตคติ  แรงจูงใจ  ความวิตกกังวล  เทคนิคการสอนเขียน  “แบบ”  ประกอบไปด้วย  4  ส่วน  ดังนี้

                      2.9.4.1  ส่วนเอ  (Quadrant  A)  เรียกว่าส่วน  “ศัพท์น้อยกฎน้อย”  เริ่มจากการฝึกเขียนในสิ่งที่ใช้คำศัพท์น้อยและกฎน้อย  เช่น  คำขวัญ  ใบสมัคร  เมนู  คำพังเพย  สุภาษิต  ข้อความ  ปริศนา  คำทาย  การ์ด  เป็นต้น

                     2.9.4.2  ส่วนบี  (Quadrant  B)  เรียกว่าส่วน  “ศัพท์มากกฎน้อย”  จำนวนคำศัพท์มีคำศัพท์มากแต่กฎเกณฑ์น้อย  เช่น  ไดอารี่  คำถาม  เพลง  ละครสั้น  จดหมายส่วนตัว  โปสเตอร์  แบบสอบถาม  เป็นต้น

                     2.9.4.3  ส่วนซี  (Quadrant  C)   เรียกว่าส่วน  “กฎมากคำศัพท์น้อย”  คือการเขียนต้องใช้กฎเกณฑ์มาก  แต่ใช้คำศัพท์น้อย ได้แก่ การเขียนเกี่ยวกับชีวประวัติ ปกนอกหนังสือ ปฏิทิน บัตรเชิญ  โฆษณา  โปสเตอร์  เกี่ยวกับการท่องเที่ยว  โฆษณาทางโทรทัศน์  เป็นต้น

                     2.9.4.4  ส่วนดี  (Quadrant  D)  เรียกว่าส่วน  “คำศัพท์มากกฎเกณฑ์มาก”  การเขียนในขั้นนี้จะยากขึ้น  เพราะสิ่งที่เขียนนั้นประกอบไปด้วยทั้งกฎเกณฑ์และคำศัพท์เป็นจำนวนมาก  ได้แก่  นิยายผจญภัย  นิทานเปรียบเทียบ  ตำนาน  กฎการเล่นเกม  เขียนบทกวี  การอธิบาย  หนังสือพิมพ์ประจำห้อง  เป็นต้น  ดังภาพประกอบ

A  ศัพท์น้อยกฎน้อย  คำขวัญ  ใบสมัคร  เมนู  คำพังเพย  สุภาษิต  ข้อความ  ปริศนา  คำทาย  การ์ด B   ศัพท์มากกฎน้อย ไดอารี่  คำถาม  เพลง  ละครสั้น  จดหมายส่วนตัว  โปสเตอร์  แบบสอบถาม

C   กฎมากคำศัพท์น้อย  ชีวประวัติ  ปกนอกหนังสือ  ปฏิทิน  บัตรเชิญ  โฆษณา  โปสเตอร์  เกี่ยวกับการท่องเที่ยว  โฆษณาทางโทรทัศน์ 

 D   นิยายผจญภัย  นิทานเปรียบเทียบ  ตำนาน  กฎการเล่นเกม  เขียนบทกวี  การอธิบาย  หนังสือพิมพ์ประจำห้อง

ภาพประกอบ    แบบการสอนเขียนของบิลาช

    3.  ขั้นกิจกรรมเพื่อความเข้าใจและฝึกทักษะ  (Intake  Activity)  ขั้นนี้  หมายถึง  ช่วงเวลาที่ผู้เรียนรู้  เนื้อหาหรือตัวป้อน  (Input)  ผู้สอนพึงระลึกเสมอว่า  ผู้เรียนไม่สามารถเข้าใจข้อมูล  สาร หรือตัวป้อนทั้งหมดที่ผู้สอนป้อนในขั้นแรก ครูจึงจำเป็นต้องจัดกิจกรรมในขั้นนี้เพื่อให้ผู้เรียนมีโอกาสทำสองประการคือ  ประการแรก  ครูต้องจัดกิจกรรมเพื่อช่วยให้นักเรียนเข้าใจตัวป้อน  เรียกว่า  กิจกรรมเพื่อความเข้าใจ (Intake - Getting) กิจกรรมเพื่อความเข้าใจนี้จะใช้เวลาจนกว่าครูจะแน่ใจว่านักเรียนเข้าใจ  Input  ครูอาจจะออกแบบ  4-5  กิจกรรม  แล้วแต่ความยากง่ายของตัวป้อน  กิจกรรมเพื่อความเข้าใจเป็นกิจกรรมที่ง่ายต่อการปฏิบัติมีตัวอย่างแบบแผน  เพื่อช่วยให้ผู้เรียนลดความกังวลในการปฏิบัติ

  ประการที่สอง  หลังจากที่นักเรียนเข้าใจตัวป้อนแล้ว  ครูต้องออกแบบกิจกรรมที่ยากและซับซ้อนมากขึ้น  เพื่อให้นักเรียนได้มีโอกาสฝึก  เรียกว่า  กิจกรรมฝึกใช้ภาษา  (Intake – Using  It)  กิจกรรมฝึกใช้ภาษาเป็นกิจกรรมเพื่อการสื่อสารและเป็นธรรมชาติมากกว่ากิจกรรมเพื่อความเข้าใจ (Getting  It  Activity)

    4.  ขั้นผล  (Output)  กิจกรรมขั้นนี้ ส่งเสริมให้ผู้เรียนใช้ภาษานอกห้องเรียนทั้งทักษะ  ฟัง  พูด  อ่านและเขียน  ลักษณะกิจกรรมขั้นนี้เป็นกิจกรรมสร้างสรรค์และส่วนมากเป็นกิจกรรมเดี่ยว (Individual  Activity)  เช่น  โครงงาน  การเขียนไดอารี่  เรียงความ  เรื่องสั้น  เป็นต้น

    5.  ขั้นประเมินผล (Evaluation) ขั้นการสอนนี้ครูรวบรวมข้อมูลต่างๆจากการสังเกต หรือซักถามผู้เรียนในขั้นต่างๆ เพื่อต้องการทราบปัญหาต่าง ๆ และแก้ไขปัญหาในการสอนครั้งต่อไป ขั้นนี้เป็นขั้นการประเมินผลการเรียนของนักเรียน ครูอาจใช้การประเมินทักษะตามสภาพจริง (Authentic Assessment) และการสอบเก็บคะแนนปลายภาคเรียน

Unit : Myself Topic : Interest

งานนำเสนอ B slim

View more presentations from miw-miew.